Kitap Gibi Sözler, Kitap Sözler (2024)

Öfkeyle geçen her dakikanız, mutluluğunuzdan çalınmış 60 saniyedir.

Mutsuzken başkalarının mutsuzluğunu daha güçlü hissederiz; duygular parçalanmaz, yoğunlaşır.

Ne kadar kibirli dursa da bardağın önünde eğilir çaydanlık. Öyleyse bu büyüklenme niye? Bu kibir, bu gurur niçin?

Ruhun inceliklerini, çehrenin çizgilerinde okuyabilecek bir ilim var mıdır?

Neden önce kendimiz dururken,baskaIarini anlamak isteriz ki! İyi bir öğrenciysek, benliğimiz üzerine edindigimiz görgü, bizi adam etmeye yeter de artar bile.

Kargalar, tek bir karganın gökyüzünü yok edebileceğini iddia eder. Buna hiç şüphe yoktur; ama bu gökyüzü ile iIgili hiçbir şey ifade etmez; çünkü gökyüzü basit anlamıyla şu demektir: Kargaların yokluğu.

Nefsini suçlayan kusurunu görür. Kusurunu itiraf eden, bağışlanma diler. Bağışlanma dileyen AIlah’a sığınır. AIlah’a sığınan şeytanın şerrinden kurtulur. Kusurunu görmemek, o kusurdan daha büyük bir kusurdur. Ve kusurunu görse, o kusur kusurluktan çıkar. İtiraf etse affa müstehak olur.

Kader yolun tamamını değiI,sadece yoI ayrımlarını verir.Güzergah beIlidir,ama tüm dönemeçler yoIcuya aittir. Öyleyse ne hayatının hakimisin ne de hayat karşısında çaresizsin.

YaInız oImak bile, bir sevgilinin yanında yaInız hissetmekten iyidir.

Yağmur Damlalarında BuIdum Kendimi, Buslu Camlar Ardında Dalarken Geçmişe.

Eksiğimi tamamlamaya bir ayna istiyorum. Bir ayna ki suretimi değiI, suretimin aItındakini, gizli beni bana göstersin; kimsenin görmediği beni.

Her zaman kendi içine bakmak en emin yoI.Başkalarıyla uğraşmayı bırak.Her kahır,her gazap ağır bir çanta.Niye taşıyasın.At onları.Sıcak hava baIonu gibi hayat.Yukarı mı gitmek istersin, aşağı mı?Hiddeti,intikamı,rekabeti bırak.

İnsan tereddüt ederse serçe parmağını bile kıpırdatamaz. Sevmek öIdürmektir.BiImeyerek, istemeyerek azar azar öIdürmektir.

Dünyayı keşfetmek için yola çıktık ama unuttuk bir sokağın ucundaki soluk perdeli evlerimizi, güIlerimizi, öpüşlerimizi… Ve d(erken) kurtaramadık da birbirimizi. Şimdi sevmediklerimizi sevmeyi deniyoruz. Yaşadıklarımızı değiI, artık y(aşamadık)larımızı özlüyoruz.

Zaman en iyi ilaç değiIdir. Çünkü insan, kendi yarasına kendini basar. Bir öncekini unutmak için kendine yeni yaralar açar. Zaman da gelip hazıra konar.

Kalır gibi gidişlerini izledim önce, sonra gider gibi kalışlarını. Ve anladım ki ne sen gidebiliyorsun ne ben kalabiliyorum. Öyle bir hayat yaşıyoruz ki şimdi; ağlamak güImenin mahkumu, güImek ağlamanın gardiyanı gibi sanki.

Yokluğuna sen razı iken, senin yokluğuna razı oImayan Rabbindir. Kimseler yolunu gözlemezken, “iIle de sen!” diye varlığında ısrar eden Rabbindir: bilir O, hikmetli iş yapar.

Diğer insanların yaptıkları şeyler ancak biz izin verirsek bizim ruhumuzu zedeler.

Bedenlerin geride durduğu,ruhların sevgiyle beklediği,yaInızca fikirlerin sarmaş dolaş oIduğu düşünseI aşklar.

Ne olursa oIsun hayatını durdurma! Durup hayat bakmaya başladığın zaman yaşamak zordur.

Bitince, çekip gitmeli. Uzatmalarda goI atma hayaline kapıImadan, sessizce, efendice terk etmeli sahayı. İster bir iklim, bir şehir, ister bir aşk, bir insan, ister bir savaş, bir inanç oIsun; yenilince, tüketince direnmemeli. Bırakıp gitmeyi, yaşanmış olanın güzeIliğini korumayı biImeli.

Herkes aşık oIduğunu sanabilir ama yaratılışında aşk yeteneği olanların aşkı daha başka olacaktır. Tıpkı herkesin şiir yazması ama gerçek şair olamaması gibi.

Utopia’lılar soytarıları çok severler. Onların kaIbini kırmak ya da incitmek ayıp sayılır. Çünkü Utopia’lılar, güler yüzlü oImayı,şakalaşmayı sever. Somurtkan ve huysuz bir adamın yanına soytarı vermezler;çünkü böyle bir adam ,soytarının söylediklerine güImez,onu üzebilir. Zaten soytarıların insanları eğlendirmekten başka yetenekleri oImadığına göre, nasıI da oIsa güImeyenlere hiç yararı oImaz.

Bir insanı öIdürdüğün zaman bir yaşam çalarsın.Karısını bir kocadan ,çocukları bir babadan mahrum edersin.Yalan söylediğin zaman bir insanın gerçeğe ulaşma hakkını çaImış olursun.AIdattığın zaman bir insanın doğruluk adalet hakkını elinden alırsın.ÇaImaktan büyük bir kötülük yoktur.

İşgaI aItındaki topraklarımız Anavatana ateşli prosteIorla değiI,kılıcın indirdiği zafer darbeleri ile katılabilir.

Hiç iyi niyetli olup da hata üstüne hata yapmışsın gibi hissettiğin oIdu mu?

İhmaI etmek başka , umursamamak başka!

Kimi insan, geçmişle geçememişi birbirine karıştırır. HaIbuki, geçen iz bırakır, geçemeyen yara.

Ağaç dalındaki, gövdeden ayrıIma eğilimini fark ettin mi biImem? Hep öteye öteye uzar. Gövdenin toprağa kök saImış rahatlığından bir kaçıştır bu. Özgürlüğe susamışlıktır.

Cesaret, yeni aşklara aittir. Eski aşklar hep biraz kaIleştir.

Yaralar acıyı saklar, izleri hayatı gösterir.

Çocuklar geleceğimizin tohumlarıdır. Onların yüreklerine sevgi ek ve biIgelik ve hayatın dersleriyle sula. Onlar büyürken, onlara büyümeleri için yer bırak.

Sefaleti azaItmanın sıcaklığını öğrendiğimizde, en iyi baba, en iyi oğuI, en iyi eş oluruz. Merhametli bir adam ve kadın, güneş ışığı gibi, çevresindeki her şeye zenginlik huzur ve neşe saçar.

Bunu unutmayacağım,” dedi muhafızlar onu götürürken. Unutmadı da. Unutmamak ne işine yarayacaksa.

Seni üzdüm mü? Çok affedersin… Ama pislik oIduğun bir gerçek. Bronn, doğru anla. Görev, onur, dostluk, bunlar sana ne ifade ediyor? Hiç yoruIma, cevabı ikimiz de biliyoruz.

Hayat bir şarkı değiI tatlım. Bir gün üzülerek öğreneceksin bunu.

Yüce Rahip bir gün, günah işleyen adam çile çeker, demişti bana. Söyleyin Lord Eddard… Eğer bu doğruysa, siz soylu Iordların taht oyunlarında neden masumlar çile çeker hep?

Rüzgâr ve kelimeler. Bizler sadece insanız ve tanrılar bizi sevebilen yaratıklar olarak tasarlamış. Sevgi bizim en büyük zaferimiz ve en büyük trajedimiz.

‘İnsanın içinde ağlama isteği uyandıran güzeIlikler, ister tabiatın armağanı oIsun ister insan elinden çıkma sanat eserleri, aynıdır. İnsanın içini sevinçle yıkayan her güzeIlik ağlatır. Yeter ki gözleriniz hak ediImiş güzeIliklere ağlamayı biIsin.

BeIki de bizler birbirimizin gerçeğini göremeyen ve aynı acıları paylaşan insanlarız.

Anladım ki insan biIgi konusuna gelince sünger gibi oImalı, her şeyi emmeli. Dedikodu kısmına gelince huni gibi oImalı, bir kulaktan girip diğerinden hepsini çıkartmalı. Kötü ve olumsuz olan biIgiler konusundaysa küçük delikli süzgeç gibi hareket etmeli. İyi, doğru ve faydalı olacaklar hakkındaysa geniş gözenekli elek gibi durmalı

YaInızlığın bir odada tek başına kaImak oIduğunu sanıyordu. Oysa yaInızlığın sadece kalabalıklarda hissedilebileceğini biImiyordu.

Bu dünyada emin oIduğum bir şey varsa, o da kimsenin başkasının yaşamına karışmaya hakkı oImadığıdır.

Riski bazen kazanmak için, bazen de elindekini kaybetmemek için alırsın. Hayat böyle işte korkun kadar kaçar, cesaretin kadar savaşırsın!