Contra – kıvılcım

ben eski ben değilim içimdeki sana bakıp ruhumu ver geri en yakındaki bana
kendimi terk ederek basıyorum para gözlerindeki serseri dönüşüyo adama
s*ktir eder gibi bakıyorum bu ara yüzümde beliren gülücük aynaya derken “bi kıvılcım yeter doğmaya küllerinden”

içim alev alev yanıyor
dışı zindan olsa da
her şey alev alev yanıyor
boşver alev alev yansın yüreğimden akıyor
takılınca oltaya herkes üzerinden atıyor
yine alev alev yansın diye dünya

içim diyo “sadede gel” çünkü bayadır akıtmadı ruhum kalemlerimin ucuna ter
bi an bile inanmadım belki bundan etkilemiyo demesi kaderin “yolun sonuna gel”
iki ayaklı keçi gibi inadım ve dönemem bedenim bu ateşin içinde kurusa ben
mesihmişim gibi bekleme beni çünkü ne ben İsa’yım ne de burası jerusalem
yanıyoruz alev alev meşalemin ateşiyle tutuşur zihinlerinde bahaneler
vuruyorum kale kale
duydum ki nietzsche “tanrı öldü” diyomuş benim için daha neler
dirilişim kahır eder
sinsice gülerim cesedimin yüzüne çıkıp şu kabareden
insanmışım gibi düşünme beni çünkü yaratıldığım yer alev alev yanıyor

bu sabah her hücrem alev alev yanıyor
bi kıvılcım yeter doğmaya küllerinden

içim alev alev yanıyor
dışı zindan olsa da
her şey alev alev yanıyor
boşver alev alev yansın yüreğimden akıyor
takılınca oltaya herkes üzerinden atıyor
yine alev alev yansın diye dünya